آخر چطور می شد صحبت از یاران حسین کرد اما از حسین ننوشت و از علی اکبر او نگفت . چطور می شد از کربلا سخن گفت اما از زینب هیچ حرفی به میان نیاورد . آری این بی عدالتی محض بود ، اما چه کنم که دستانم می ترسند و قلم و کاغذ تاب نوشتن ندارند. بگذار از عشقهای ساده تر بنویسم و تو انگار کن من از آنهمه مصیبت همین را شنیده ام :

*********

آفتاب سوزان تر از همیشه بود و عطش بیش از گذشته بیداد می کرد. از چهره ی حسین (ع) می شد تمام ماجرای غربت را فهمید. حسین(ع) آرام و قرار نداشت هر لحظه بر بالای بالین یکی از صحابه اش می رفت تا آخرین نفس دنیایشان را بر زنوان خورشید بگذرانند. وه که چه وداع دلنشینی، آخرین وداع یاران آفتاب با آفتاب و چه کسی بود که آرزوی چنین وداعی را پیش از وصال نکند؟ غلام سیاه روی حسین هم از دور نظاره گر این لحظات عاشقانه بود ، مگر او دلش برای چنین وداعی پر نمی کشید ؟ نگاهی از سر نیاز به آسمان کرد و شاید در همان نگاه ملتمسانه نجوایش را باخدا کرد: خدایا به من مگو که سیاهی ، آری سیاهم اما یک عمر حسرت چنین روزی را کشیده ام، روزی که فدای یوسف فاطمه شوم روزی که دنیایم را بر زنوان او خاتمه دهم ، به من مگو که تو لایق نیستی ....

دلش را به دریا زد و به پیش معشوقش رفت تا از او اذن مست شدن در رکابش را بگیرد ، اما مهربانی حسین تاب دیدن زخم بر پیکر یارانش را نمی داد، رو به غلام گفت : تو آزادی برو ، برو و زندگی کن، روزگار عافیت با ما بودی امروز لازم نیست به خاطر ما به بلا دچار شوی . غلام دلش شکست :آقاجان کجا بروم ؟ ،اشک بر صورت سیاهش غلت خورد، آیا سیاه و بد بویم ؟ آیا قابل نیستم ؟ "لا و الله لا افارقکم حتی یختلط هذا ادم الاسود مع دمإکم" بخدا دست از شما بر نمی دارم تا اینکه خون سیاهم با خون شما آمیخته شود. سپس نگاه عاشقانه ای به صورت حسین کرد و حسین فاطمه که تاب نگاههای عاشقانه را ندارد ..... 

راهی میدان شد و رجز خواند چه رجز خواندی و جنگید چه جنگیدنی، تا اینکه بر زمین افتاد بمانند دیگر اصحاب حسین ، یاد وداع یاران آفتاب با آفتاب افتاد خواست به رسم دیگران حسین را صدا بزند تا آخرین لحظات قبل از وصالش را چشم در چشم خورشید بگذراند ، اما یاد سیاه بودنش افتاد ، یاد بد بو بودنش ، یاد هیچ نبودش. بار دیگر به آسمان چشم دوخت دلش هوای آفتاب کرده بود اما ادب کرد و هیچ نگفت فقط به آسمان خیره شد. ناگهان احساس کرد دستی سر او را بالا می آورد ، آفتاب بود با همان چهره زیبایش آفتاب بود با همان چهره ی معصومش ، به رسم دیگر اصحاب سرجون بن حوی را روی زانوانش گذاشت؛ نه ! به رسم علی اکبر صورت به صورت جون شد ، جون دیگر در این دنیا نبود و حسین برای عاشق سپید رویش این گونه دعا کرد: اللهم بیض وجهه و طیب ریحه و احشره مع الابرار و عرف بینه وبین محمد و آل محمد

نیمه شب یازدهم دیدند پیکری چون نقره می درخشد و بوی مشک می دهد ، او همان غلام سپید روی حسین بود که حسین برایش دعا کرده بود: خدایا صورتش را سفید و نورانی کن و بدنش را خوشبو بگردان .....

*********

خواستم بگویم آقا جان من هم چون جون سیاه روی تو ، من هم دوست دارم لحظات آخر عمرم تو بر بالاین من باشی ، من هم با تمام سیاهیم دوست دارم در رکاب تو باشم ؛ یاد سکوت و نگاههای عاشقانه جون افتادم ..... آخر یوسف فاطمه تاب نگاههای عاشقانه را نداشت .....

هرکه را اسرا حق آموختند / مهر بستند و دهانش دوختند.

پ.ن : شهادت جون را به گونه های مختلف شنیدم، بعضی مقاتل قمستهایی از این نوشته را منتسب به غلام دیگر اباعبدالله (غلام ترک) نقل کرده اند. قمستهایی از نوشته صرفا زبان حال است.